Pierwsza premiera Syreny odbyła się w Łodzi w 1945 r. Po trzech latach teatr przeniósł się do Warszawy na ul. Litewską 3, gdzie przed wojną mieściła się ujeżdżalnia koni. Jej obszerna hala idealnie odpowiadała potrzebom adaptacji na scenę teatralną. Budynek w czasie wojny był częścią niemieckiej dzielnicy policyjnej, dzięki czemu uniknął zburzenia. Pamiątką po jego dawnym przeznaczeniu jest rzeźba głowy konia, zdobiąca fronton kamienicy, w której mieszczą się biura i wejście do teatru. Kamienica i sam Teatr przechodziły liczne renowacje i adaptacje. W 2015 r. na fronton wrócił charakterystyczny, stylowy neon, dzięki czemu kamienica uzyskała obecny wygląd.
Syrenę założyła grupa artystów przedwojennego warszawskiego kabaretu z Jerzym Jurandotem na czele. W składzie pierwszego zespołu byli m.in.: Adolf Dymsza - jedno z największych aktorskich nazwisk międzywojnia, „król polskiej komedii”. Słynny „Dodek” był aktorem Syreny aż do 1973 r., kiedy przeszedł na emeryturę. Kolejna twarz teatru w tym okresie to Ludwik Sempoliński, „polski Chaplin”, w latach 1928-31 gwiazda rewii Morskie Oko. W Syrenie grał jeszcze w 1981 r., niemal do końca życia. W latach 1957-62 dyrektorem Syreny był Kazimierz Krukowski, słynny „Lopek”, przed wojną filar Qui Pro Quo, Morskiego Oka, Cyganerii i Cyrulika Warszawskiego. Kolejne ważne dla Syreny nazwiska to Jadwiga Andrzejewska i Mira Zimińska. Szybko dołączyły do nich inne gwiazdy: Loda Halama, Helena Grossówna, Kazimierz Krukowski. Teatr próbował kontynuować w nowej rzeczywistości styl rozrywki z dwudziestolecia międzywojennego. Dbali o to Jerzy Jurandot, Stefania Grodzieńska, autorska spółka Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień oraz Witold Filler, Zbigniew Korpolewski i Ryszard Marek Groński. Dla Teatru Syrena pisali twórcy tak wybitni jak Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Konstanty Ildefons Gałczyński. Tutaj debiutowali Sławomir Mrożek i Stanisław Tym.
Pierwszym spektaklem Syreny były „Inne czasy”, pierwszą premierą w Warszawie w 1948 r. – „Nowe prorządki”. Oba spektakle to tzw. programy składankowe – piosenki, skecze, monologi – na gorąco, satyrycznie opisujące rzeczywistość. Syrena specjalizowała się w nich aż do lat dziewięćdziesiątych XX w., obok rewii oraz komedii muzycznych. W dobie cenzury obowiązującej w kulturze, sztuce i mediach, była jednym z kilku „okienek”, przez które w tych czasem mrocznych, a czasem po prostu szarych latach, można było przemycić odrobinę „lżejszego” światła. Po przełomie 1989 r. Syrena musiała odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Rewiowo-satyryczny repertuar wzbogaciły spektakle komediowe i muzyczne, często nawiązujące do historii warszawskiej piosenki. Syrena zaczęła też podejmować ambitne próby zmierzenia się z mniej rozrywkowym repertuarem.
Syrena jako „stajnia” przedwojennych gwiazd kabaretu szybko wychowała kolejne aktorskie pokolenie, które twórczo kontynuowało tradycje poprzedników. Alina Janowska i Kazimierz Rudzki znaleźli się już w pierwszym, łódzkim zespole teatru i związali się z nim na długie lata. Wielkimi damami sceny przy Litewskiej nazywano Irenę Kwiatkowską i Hankę Bielicką. Zofia Czerwińska, Barbara Krafftówna, Teresa Lipowska, Lidia Korsakówna, Ewa Kuklińska, Krystyna Sienkiewicz, Ewa Szykulska, Lidia Wysocka, Kazimierz Brusikiewicz, Bohdan Łazuka, Wacław Jankowski, Roman Kłosowski, Tadeusz Pluciński, Tadeusz Wojtych i wielu innych – to dzięki nim Syrena przez dziesięciolecia należała do najpopularniejszych warszawskich teatrów, zyskując markę „teatru gwiazd”. W późniejszym okresie „sztafetę” po tych mistrzach przejęli m.in. Izabella Olejnik, Hanna Śleszyńska, Krystyna Tkacz, Wojciech Malajkat, Piotr Polk, Zbigniew Zamachowski, Jacek Bończyk, Jan i Marian Kociniak, Tomasz Sapryk i Piotr Szwedes. „Gwiazdozbiór” Syreny należy do najbardziej imponujących spośród warszawskich scen.
Muzyka rozbrzmiewała ze sceny przy Litewskiej od samych jej początków i nie przestaje rozbrzmiewać do dzisiaj. Długoletnimi kierownikami muzycznymi teatru byli Wiktor Osiecki, Czesław Majewski i Ryszard Poznakowski. Z Syreną związały się też największe nazwiska polskiej estrady i piosenki powojennej Polski. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych artystką Syreny była Irena Santor. W sezonie 1974/1975 w zespole pojawił się Stan Borys. Wielką gwiazdą Syreny była Violetta Villas, współpracująca z Teatrem od 1979 r. Teatralne szlify zdobywała tutaj Izabela Trojanowska. Ewa Kuklińska brylowała przez lata jako tancerka, choreografka i aktorka Syreny. Dekada lat osiemdziesiątych należała do Bohdana Łazuki, aktora, piosenkarza i wielkiego showmana.
W latach 1991-97 Syrena, pod dyrekcją Zbigniewa Korpolewskiego, w nowej rzeczywistości kontynuowała linię programową teatru rewii, piosenki i satyry. W latach 1997-2008 teatr działał pod dyrekcją Barbary Borys-Damięckiej, która wzbogaciła jego repertuar o popularne komedie, a także liczne propozycje ambitnego i nowoczesnego teatru muzycznego. W czasie dyrekcji Wojciecha Malajkata (2009-14) i Jakuba Biegaja (2014-17) na afiszu pojawiły się również spektakle dramatyczne, m.in. adaptacje wielkiej światowej literatury. Syrena w ostatnich dekadach była teatrem wszechstronnym, odważnym, a także nieunikającym artystycznego eksperymentu. Bazując na zdobywanej przez lata popularności, coraz silniej zaznaczała swoją obecność w różnorodnym krajobrazie warszawskiej kultury i teatru.
Od objęcia w 2017 r. dyrekcji przez Jacka Mikołajczyka (od 2020 r. w tandemie z Agnieszką Moniką Walecką), Syrena utrwala swój profil nowoczesnego teatru musicalowego. Jej repertuar jest mocno zakorzeniony we własnej muzyczno-teatralnej tradycji. Premiery światowych przebojów (m.in. „Czarownice z Eastwick”, „Rodzina Addamsów”, „Next to normal” i „Rock of Ages") mocno zaznaczyły obecność teatru na stołecznej musicalowej scenie, a prapremiery polskich musicali (m.in. "Kapitan Żbik i żółty saturator" i "Bitwa o tron") wzbogaciły polski musical o oryginalne, rodzime propozycje. Kameralne tytuły, takie jak podziemna rewia „Nogi Syreny”, bezpośrednio nawiązują do teatralnych korzeni sceny. Repertuar dziecięcy (m.in. „Dzieci z Bullerbyn” i "Kajko i Kokosz. Szkoła latania") bije rekordy popularności wśród publiczności szkolnej, a koncerty musicalowe uzupełniają afisz.
Syrenę założyła grupa artystów przedwojennego warszawskiego kabaretu z Jerzym Jurandotem na czele. W składzie pierwszego zespołu byli m.in.: Adolf Dymsza - jedno z największych aktorskich nazwisk międzywojnia, „król polskiej komedii”. Słynny „Dodek” był aktorem Syreny aż do 1973 r., kiedy przeszedł na emeryturę. Kolejna twarz teatru w tym okresie to Ludwik Sempoliński, „polski Chaplin”, w latach 1928-31 gwiazda rewii Morskie Oko. W Syrenie grał jeszcze w 1981 r., niemal do końca życia. W latach 1957-62 dyrektorem Syreny był Kazimierz Krukowski, słynny „Lopek”, przed wojną filar Qui Pro Quo, Morskiego Oka, Cyganerii i Cyrulika Warszawskiego. Kolejne ważne dla Syreny nazwiska to Jadwiga Andrzejewska i Mira Zimińska. Szybko dołączyły do nich inne gwiazdy: Loda Halama, Helena Grossówna, Kazimierz Krukowski. Teatr próbował kontynuować w nowej rzeczywistości styl rozrywki z dwudziestolecia międzywojennego. Dbali o to Jerzy Jurandot, Stefania Grodzieńska, autorska spółka Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień oraz Witold Filler, Zbigniew Korpolewski i Ryszard Marek Groński. Dla Teatru Syrena pisali twórcy tak wybitni jak Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Konstanty Ildefons Gałczyński. Tutaj debiutowali Sławomir Mrożek i Stanisław Tym.
Pierwszym spektaklem Syreny były „Inne czasy”, pierwszą premierą w Warszawie w 1948 r. – „Nowe prorządki”. Oba spektakle to tzw. programy składankowe – piosenki, skecze, monologi – na gorąco, satyrycznie opisujące rzeczywistość. Syrena specjalizowała się w nich aż do lat dziewięćdziesiątych XX w., obok rewii oraz komedii muzycznych. W dobie cenzury obowiązującej w kulturze, sztuce i mediach, była jednym z kilku „okienek”, przez które w tych czasem mrocznych, a czasem po prostu szarych latach, można było przemycić odrobinę „lżejszego” światła. Po przełomie 1989 r. Syrena musiała odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Rewiowo-satyryczny repertuar wzbogaciły spektakle komediowe i muzyczne, często nawiązujące do historii warszawskiej piosenki. Syrena zaczęła też podejmować ambitne próby zmierzenia się z mniej rozrywkowym repertuarem.
Syrena jako „stajnia” przedwojennych gwiazd kabaretu szybko wychowała kolejne aktorskie pokolenie, które twórczo kontynuowało tradycje poprzedników. Alina Janowska i Kazimierz Rudzki znaleźli się już w pierwszym, łódzkim zespole teatru i związali się z nim na długie lata. Wielkimi damami sceny przy Litewskiej nazywano Irenę Kwiatkowską i Hankę Bielicką. Zofia Czerwińska, Barbara Krafftówna, Teresa Lipowska, Lidia Korsakówna, Ewa Kuklińska, Krystyna Sienkiewicz, Ewa Szykulska, Lidia Wysocka, Kazimierz Brusikiewicz, Bohdan Łazuka, Wacław Jankowski, Roman Kłosowski, Tadeusz Pluciński, Tadeusz Wojtych i wielu innych – to dzięki nim Syrena przez dziesięciolecia należała do najpopularniejszych warszawskich teatrów, zyskując markę „teatru gwiazd”. W późniejszym okresie „sztafetę” po tych mistrzach przejęli m.in. Izabella Olejnik, Hanna Śleszyńska, Krystyna Tkacz, Wojciech Malajkat, Piotr Polk, Zbigniew Zamachowski, Jacek Bończyk, Jan i Marian Kociniak, Tomasz Sapryk i Piotr Szwedes. „Gwiazdozbiór” Syreny należy do najbardziej imponujących spośród warszawskich scen.
Muzyka rozbrzmiewała ze sceny przy Litewskiej od samych jej początków i nie przestaje rozbrzmiewać do dzisiaj. Długoletnimi kierownikami muzycznymi teatru byli Wiktor Osiecki, Czesław Majewski i Ryszard Poznakowski. Z Syreną związały się też największe nazwiska polskiej estrady i piosenki powojennej Polski. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych artystką Syreny była Irena Santor. W sezonie 1974/1975 w zespole pojawił się Stan Borys. Wielką gwiazdą Syreny była Violetta Villas, współpracująca z Teatrem od 1979 r. Teatralne szlify zdobywała tutaj Izabela Trojanowska. Ewa Kuklińska brylowała przez lata jako tancerka, choreografka i aktorka Syreny. Dekada lat osiemdziesiątych należała do Bohdana Łazuki, aktora, piosenkarza i wielkiego showmana.
W latach 1991-97 Syrena, pod dyrekcją Zbigniewa Korpolewskiego, w nowej rzeczywistości kontynuowała linię programową teatru rewii, piosenki i satyry. W latach 1997-2008 teatr działał pod dyrekcją Barbary Borys-Damięckiej, która wzbogaciła jego repertuar o popularne komedie, a także liczne propozycje ambitnego i nowoczesnego teatru muzycznego. W czasie dyrekcji Wojciecha Malajkata (2009-14) i Jakuba Biegaja (2014-17) na afiszu pojawiły się również spektakle dramatyczne, m.in. adaptacje wielkiej światowej literatury. Syrena w ostatnich dekadach była teatrem wszechstronnym, odważnym, a także nieunikającym artystycznego eksperymentu. Bazując na zdobywanej przez lata popularności, coraz silniej zaznaczała swoją obecność w różnorodnym krajobrazie warszawskiej kultury i teatru.
Od objęcia w 2017 r. dyrekcji przez Jacka Mikołajczyka (od 2020 r. w tandemie z Agnieszką Moniką Walecką), Syrena utrwala swój profil nowoczesnego teatru musicalowego. Jej repertuar jest mocno zakorzeniony we własnej muzyczno-teatralnej tradycji. Premiery światowych przebojów (m.in. „Czarownice z Eastwick”, „Rodzina Addamsów”, „Next to normal” i „Rock of Ages") mocno zaznaczyły obecność teatru na stołecznej musicalowej scenie, a prapremiery polskich musicali (m.in. "Kapitan Żbik i żółty saturator" i "Bitwa o tron") wzbogaciły polski musical o oryginalne, rodzime propozycje. Kameralne tytuły, takie jak podziemna rewia „Nogi Syreny”, bezpośrednio nawiązują do teatralnych korzeni sceny. Repertuar dziecięcy (m.in. „Dzieci z Bullerbyn” i "Kajko i Kokosz. Szkoła latania") bije rekordy popularności wśród publiczności szkolnej, a koncerty musicalowe uzupełniają afisz.
Dyrektorzy Teatru Syrena
Monika Walecka
od 2020
Jacek Mikołajczyk
2017-2019
od 2020 z-ca dyrektora ds. artystycznych
Jakub Biegaj
2014-2017
Wojciech Malajkat
2009-2014
Barbara Borys-Damięcka
1997-2008
Zbigniew Korpolewski
1991-1997
Witold Filler
1978-1990
Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień
1962-1978
Józef Słotwiński
1962
Kazimierz Krukowski
1957-1962
Czesław Szpakowicz
1957
Jerzy Jurandot
1955-1957
Janusz Warnecki
1954-1955
Kazimierz Rudzki
1950-1953
Jerzy Jurandot
1945-1950
