Nazywano go „człowiekiem o kamiennej twarzy”, ale rozśmieszać potrafił doskonale. Współpracę z Syreną zaczął już w Łodzi, jako reżyser i konferansjer, począwszy od spektaklu „Bliźniak” z 1946 r. Po przenosinach sceny do Warszawy stanął na jej czele, kierując teatrem w latach 1950-53. Zaczął także występować jako aktor, np. w roli ministra Fouché w spektaklu „Madame Sans-Gêne”. Z Syreną rozstał się w 1955 r. Przez ponad dwie dekady uczył w PWST w Warszawie, był m.in. dziekanem wydziału estradowego, który ukończyło wielu późniejszych aktorów Syreny (np. Teresa Belczyńska, Barbara Prośniewska, Marian Jonkajtys i Jerzy Połomski). Współpracował z kabaretami Szpak, Wagabunda, Pod Egidą, sukces przyniosły mu role w filmie „Eroica” oraz w serialu „Wojna domowa”. W Polskim Radiu prowadził audycje dla młodzieży propagujące kulturę słowa i uczące podstawowych umiejętności aktorskich.
